آنيمایم را سلبريت می کنم

ديروز برای اولين بار با منزل و جيگر رفتيم بيرون.وقتی می خواستيم سوار تاکسی شويم بچه بغل من بود.مرواريد سريع پريد و درب جلو رو برای من باز کرد که شما بچه بغلته جلو بشين و بعد که من نشستم درب را بست و خودش عقب نشست.وقتی به مقصد رسيديم پول کرايه را حساب کرد و همه اينها حسی عجيب در من به وجود آورد که تا بحال تجربه نکرده بودم.جلوی کافی شاپ وقتی آب پرتغال و ذرت مکزيکی خريديم باز مرواريد حساب کرد و بعدش نی رو لب دهن من گذاشت تا آب پرتغال بخورم.آن حس عجيب با آب پرتغال به شدت به من مزه داد و يک لحظه(حتی کمتر.در حد صدم ثانيه)با خودم فکر کردم نکنه سی سال است راه رو اشتباه رفته ام و اگر به جای زن گرفتن شوهر کرده بودم الان هر روز اينقدر خوش می گذشت.يکی درب ماشين را برايم باز می کرد و راه به راه برايم هله هوله می خريد و خرجم می کرد.البته از همين تريبون اعلام می کنم اصلا توان و قوت شبی دو سه بار بيدار شدن و بچه شيردادن را ندارم و زحمتش می افته گردن باباش تا شب ها شيرخشک بده به پسرش